Ze hebben het geflikt!

Acht jaar na de promotie naar de hoogste competitie van Frankrijk, is het Stade Rochelais gelukt om z’n eerste grote titel te bemachtigen! Deze uitzonderlijke prestatie transformeert hun etiket van outsider en underdog naar de welverdiende winnaars van de meeste prestigieuze titel in Europa. De club van de Franse havenstad staat nu officieel in het rijtje beruchte rugbyclubs en zal zijn toekomstige tochten trotseren met een ster in zijn schatkist.

Het is nu ongeveer een jaar geleden dat ik die Franse haven heb verlaten. De liefde voor de club is echter niet meer uit mijn hart te krijgen. De avond van de finale zat ik helemaal klaar voor de strijd (op wat fysieke tekortkomingen na) met mijn familie voor de buis. In onze door spanning bezwete shirts, zagen wij hoe mijn oude teamgenoten knokten voor de overwinning en in de laatste actie aan het langste eind trokken. Zowel op het veld als bij ons in de woonkamer explodeerde de euforie. De beelden van de geëmotioneerde spelers toonden hoe exceptioneel deze overwinning is. Ik genoot van de trotse grijnzen van mijn maten. Na drie verloren finales in hun kielzog was de enorme beloning eindelijk daar.

Zonder enige twijfel, gaat mijn respect en bewondering naar de begeleiding en de spelers die het vermogen hadden om de optimale prestatie te leveren op het moment van de waarheid. Dit gezegd hebbende, is het voor mij ook een grote eer om te beseffen dat ik mijn steentje heb bijgedragen aan het geheel. Ik vind het interessant om al die jaren naast elkaar te leggen en een kijk te krijgen op de verandering die heeft plaatsgevonden. Door de continue ontwikkeling volgde de club de afgelopen tien jaar een stijgende lijn. Deze observatie kan echter bedrieglijk zijn; het kan ons doen geloven dat deze groei organisch is verlopen en een logisch resultaat van het tikken van de klok. De waarheid achter het succes zit hem echter in de voortbouwende acties van de mensen!

Het boegbeeld van deze toewijding en één van de grondleggers van de werkethos en identiteit van de club is Vincent Merling; tevens de enige president die ook voor z’n club heeft gespeeld. Sinds 1991, de dag dat rugby professioneel werd in Frankrijk, bestuurt hij de club door dik en door dun. Deze staat van dienst toont, wat mij betreft, een enorm doorzettingsvermogen en liefde voor z’n club. Deze nuchtere en vriendelijke zakenman deelt deze mentaliteit met de andere leden van de directie, die stuk voor stuk ook gestreden hebben in het zwart-gele shirt. Hun saamhorigheid en wilskracht vormen de basis van een stimulerende omgeving. Het overbrengen van deze spirit heeft een positieve invloed op de gehele breedte van de club. Zoals het besef van ieders persoonlijke waarde in het geheel, de verwevenheid van de administratieve- en sportieve tak en het nemen van verantwoordelijkheid voor je acties. Ook een persoon met slecht functionerende voelsprieten, zou niet om de affectie en toewijding heen kunnen. Een wedstrijddag in La Rochelle is onvergetelijk en een beleving an sich. De hele stad staat op z’n kop en in het stadion zijn de stoelen altijd bezet. Hier maakt Stade Rochelais, in mijn beleving, het verschil.

Ik ben blij dat in deze soms wat doorgeslagen wereld waarin geld en status het enige lijkt dat telt, de beste prestaties te koop zijn en men tot alles in staat is om hun ego te verzadigen, mijn oude club bewijs levert voor belangrijkere ingrediënten voor succes. Neem de collectieve geestdrift die zorgvuldig en met plezier streeft naar het nog onbekende succes. Een solidair netwerk dat kan incasseren en die door zelfkennis en oprechtheid, sterker terugkomt. Dat er niks meer waard is dan jarenlang hard werken met hartstocht en passie. Want in de pijn van het verlies, evenals de glorie van het succes, zullen déze drijfveren rechtop blijven staan om de volgende uitdaging te trotseren.